Skarga dotycząca obecności broni nuklearnej we Włoszech

Autor: Alessandro Capuzzo

2 października do Prokuratury Sądu Rzymskiego trafiła skarga podpisana indywidualnie przez 22 członków stowarzyszeń pacyfistycznych i antymilitarnych: Abbasso la guerra (Precz z wojną), Donne e uomini contro la guerra (Kobiety i mężczyźni przeciwko wojna), Associazione Papa Giovanni XXIII (Stowarzyszenie Papieża Jana XXIII), Centro di documentazione del Manifesto Pacifista Internazionale (Centrum Dokumentacji Międzynarodowego Manifestu Pacyfistycznego), Tavola della Pace Friuli Venezia Giulia (Stół Pokoju Friuli Venezia Giulia), Rete Diritti Accoglienza Solidarietà Internazionale (Międzynarodowa Sieć Praw Powitalnych Solidarności), Pax Christi, Pressenza, WILPF, Centro sociale 28 maggio (Centrum Społeczne 28 Maja), Coordinamento No Triv (Koordynator No Triv) i prywatni obywatele.

Wśród skarżących byli profesorowie uniwersytetów, prawnicy, lekarze, eseiści, wolontariusze, pedagodzy, gospodynie domowe, emeryci, ojcowie komboni. Niektórzy z nich są dobrze znani, jak na przykład Moni Ovadia i ojciec Alex Zanotelli. Rzecznikiem 22 jest prawnik Ugo Giannangeli.

Prawnicy Joachim Lau i Claudio Giangiacomo z IALANA Italia złożyli skargę w imieniu powodów.

Skargę zilustrowali promotorzy podczas konferencji prasowej, która odbyła się, co istotne, przed bazą wojskową Ghedi, gdzie autoryzowane źródła uważają, że znajdują się tam urządzenia nuklearne.

Zdjęcia z konferencji prasowej przedstawiającej skargę przed nuklearną bazą lotniczą Ghedi

Są proszeni o zbadanie obecności broni nuklearnej we Włoszech i ewentualnych obowiązków

W skardze złożonej 2 października 2023 r. do Prokuratury Sądu w Rzymie zwrócono się do sędziów śledczych o zbadanie przede wszystkim obecności broni nuklearnej na terytorium Włoch i w konsekwencji ewentualnej odpowiedzialności, także ze strony z punktu widzenia karnego, ze względu na jego przywóz i posiadanie.

W skardze stwierdza się, że obecność broni nuklearnej na terytorium Włoch można uznać za prawdziwą, mimo że kolejne rządy nigdy tego oficjalnie nie przyznały. Źródła są liczne i sięgają od artykułów dziennikarskich, którym nigdy nie odmówiono, po autorytatywne czasopisma naukowe i wydarzenia polityczne.

W raporcie dokonano rozróżnienia na źródła krajowe i międzynarodowe.

Jedną z pierwszych jest odpowiedź ministra Mauro na pytanie parlamentarne z 17 lutego 2014 r., która próbując legitymizować obecność urządzeń, w sposób dorozumiany potwierdza ich istnienie. Źródła obejmują także dokument CASD (Centrum Wyższych Studiów Obronnych) i CEMISS (Wojskowy Ośrodek Studiów Strategicznych).

Liczne są także źródła międzynarodowe. Warto podkreślić śledztwo Bellingcat (stowarzyszenia badaczy, naukowców i dziennikarzy śledczych) z 28 maja 2021 r. Wyniki tego śledztwa są paradoksalne, ponieważ podczas gdy rządy europejskie uparcie ukrywają wszelkie informacje, wojsko USA wykorzystuje aplikacje do przechowywania duża ilość danych potrzebnych do przechowywania artylerii. Zdarzało się, że zapisy tych aplikacji stały się własnością publiczną z powodu zaniedbań amerykańskiej armii w ich użytkowaniu.

Na podstawie licznych cytowanych źródeł obecność urządzeń nuklearnych we Włoszech można uznać za pewną, a konkretnie około 90 w bazach Ghedi i Aviano.

W skardze przypomniano, że Włochy ratyfikowały Układ o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej (NPT)

W skardze przypomniano, że Włochy ratyfikowały Układ o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej (NPT) w dniu 24 kwietnia 1975 r., który opiera się na zasadzie, że państwa posiadające broń jądrową (zwane „krajami nuklearnymi”) zobowiązują się nie przekazywać broni jądrowej. nie posiadać ich (zwanych „krajami niejądrowymi”), podczas gdy te ostatnie, w tym Włochy, zobowiązują się nie otrzymywać i/lub nie przejmować bezpośredniej lub pośredniej kontroli nad bronią jądrową (artykuły I, II, III).

Włochy natomiast nie podpisały ani nie ratyfikowały Traktatu o zakazie broni jądrowej zatwierdzonego 7 lipca 2017 r. przez Zgromadzenie Ogólne ONZ, który wszedł w życie 22 stycznia 2021 r. Nawet w przypadku braku tego podpisu wyraźnie i automatycznie kwalifikowałoby posiadanie broni jądrowej jako nielegalne, w skardze utrzymuje się, że niezgodność z prawem jest prawdziwa.

Następnie dokonuje analitycznego przeglądu różnych przepisów dotyczących broni (ustawa 110/75; ustawa 185/90; ustawa 895/67; TULPS Testo Unico delle leggi di pubblica sicurezza) i kończy stwierdzeniem, że urządzenia atomowe wchodzą w zakres definicji „broni wojennej” (ustawa 110/75) i „materiałów do broni” (ustawa 185/90, art. 1).

Wreszcie skarga dotyczy kwestii posiadania lub braku pozwoleń lub zezwoleń na przywóz, biorąc pod uwagę, że ich potwierdzona obecność na terytorium koniecznie zakłada ich przekroczenie granicy.

Milczenie na temat obecności broni atomowej nieuchronnie wpływa również na obecność lub brak zezwoleń na import. Jakiekolwiek zezwolenie byłoby również sprzeczne z art. 1 ustawy 185/90, który stanowi: „Eksport, import, tranzyt, transfer wewnątrzwspólnotowy i pośrednictwo w zakresie materiałów zbrojeniowych, jak również przenoszenie odpowiednich pozwoleń na produkcję i przenoszenie produkcji , musi dostosować się do polityki zagranicznej i obronnej Włoch. „Takie działania są regulowane przez państwo zgodnie z zasadami Konstytucji Republikańskiej, która odrzuca wojnę jako sposób rozstrzygania sporów międzynarodowych”.

W skardze wskazano Prokuraturę Rzymską jako właściwe forum w sprawie nieuniknionego zaangażowania rządu włoskiego w zarządzanie bronią jądrową.

Skargę, poparta 12 załącznikami, podpisało 22 działaczy, pacyfistów i antymilitarystów, z których część zajmuje wysokie stanowiska w stowarzyszeniach krajowych.